W 1910 roku Magdalena Skwiercz sprzedała znaczną część dawnego sołectwa (grunt wraz z domem mieszkalnym i zabudowaniami gospodarczymi) siostrom ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo.
W 1924 roku, za środki uzyskane ze sprzedaży pod budowę portu części przynależących do byłego sołectwa gruntów, siostry rozpoczęły budowę domu zakonnego i kaplicy, a w roku 1927 dużego hotelu dla letników. Jednak już rok później zmieniło się przeznaczenie budynku. Z inicjatywy siostry przełożonej Franciszki Berek, oraz przy namowie władz miasta, powstał w nim drugi gdyński szpital (pierwszym była otwarta w 1925 roku niewielka Lecznica Nadmorska na Kamiennej Górze, która ze względu na ilość miejsca nie mogła sprostać potrzebom rosnącego miasta), któremu w 1929 roku nadano oficjalną nazwę „Szpital św. Wincentego”. Pierwszym dyrektorem placówki został Bronisław Skowroński.
 |
| „Dom zakonny sióstr miłosierdzia wraz z kaplicą, lata 30. XX wieku. [autor zdjęcia nieznany] |
Szpital był stopniowo rozbudowywany, do Gdyni ściągano kolejnych lekarzy i pielęgniarki. W przeddzień wybuchu II Wojny Światowej, w szpitalu znajdowało się łącznie 349 miejsc dla chorych, którzy mogli być leczeni na pięciu oddziałach: chirurgicznym, położniczo-ginekologicznym, laryngologicznym, ortopedycznym i ogólnym.
 |
| Plac Kaszubski nocą – po lewej stronie budynek Szpitala Św. Wincentego. Pocztówka z 1933 roku. |
We wrześniu 1939 roku, szpital zapewniał zaplecze medyczne dla działań wojennych toczonych w obronie terytorium Polski. Po wkroczeniu Niemców do Gdyni 14 września, rozpoczęła się wymiana pracowników. Polskich lekarzy i pielęgniarki zastąpiły niemieckie służby medyczne, a nazwa obiektu została zmieniona na „Marine Festungs Lazaret”. Gdynię opuścić musiały także siostry ze Zgromadzenia Miłosierdzia.
Po wyzwoleniu centrum Gdyni 28 marca 1945 roku, zrujnowany szpital niezwłocznie rozpoczął działalność. Pierwszym jego kierownikiem został dr Augustyn Dolatkowski, który przy wsparciu mieszkańców i ochotników szybko przywrócił szpitalowi podstawowe funkcje. W kolejnych latach nazwę szpitala zmieniono na „Szpital Miejski im. J. Brudzińskiego”.
Szpital odegrał też istotną rolę w trakcie wypadków grudniowych 1970 roku. Szpitalne służby medyczne oraz pogotowie ratunkowe z wielkim poświęceniem udzielały pomocy rannym demonstrantom. Największym jednak wydarzeniem w jego powojennej historii było z pewnością oddanie do użytku w 1975 roku nowego skrzydła (dziesięciopiętrowy budynek), w którym mieści się dzisiaj zasadnicza część szpitala.
Może warto jeszcze tylko dodać, kim jest ten Józef Brudziński, którego imię znajduje się obecnie w nazwie szpitala. Okazuje się, że jest to wybitny polski pediatra i neurolog, który żył na przełomie XIX i XX wieku. Posiada solidny dorobek naukowy, który za życia przysporzył mu wiele uznania w międzynarodowym środowisku lekarskim.
Autor: Paweł Różyński
Bibliografia:
Rembalski T.: Właściciele wolnego sołectwa i karczmy w Gdyni (1362-1928). Gdynia 2008.
Obertyński E.: Saga rodów gdyńskich. Gdańsk 2004.
Biadała E.: Rocznik Gdyński nr 10: Szpital na Placu Kaszubskim. Gdynia 1991.
Roczniki Gdyńskie
Wikipedia
